Gepelde Pistachenoten Eerste Keus uit het Midden-Oosten

Het woord "pistache" is afgeleid van de Arabische term fustaq en van de Perzische pesteh: beide namen zijn onomatopee en herinneren aan het geluid dat wordt geproduceerd door de schaal die opengaat wanneer deze volledig rijp is. De oorsprong van het geslacht Pistacia is terug te voeren tot het Tertiaire tijdperk, dankzij de ontdekking van fossiele resten gevonden op het eiland Madeira. Andere archeologische vondsten hebben aangetoond dat de pistache al sinds 7000 voor Christus in Turkije als voedsel werd gebruikt. De verspreiding van de verschillende soorten in verschillende gebieden is vastgesteld, maar door het onderzoek te beperken tot Pistacia vera, zou het inheems zijn in Syrië of in een veel groter gebied, waaronder ook Klein-Azië, Palestina en Turkmenistan. Volgens de legende werd pistache gekweekt door koning Nabochadnezar in de hangende tuinen van Babylon voor zijn vrouw Amytis. Pistacheteelt is erg oud; in feite wordt er in de Bijbel naar verwezen als er wordt gezegd dat Jacob verschillende soorten fruit stuurde als eerbetoon aan Farao, waaronder pistachenoten (Genesis 43:11).

Pistache was bij de Assyriërs , Perzen en Grieken bekend als medicinale drug. De cultuur ontwikkelde zich in West-Azië, waar het werd gevonden door Alexander de Grote in de 3e eeuw voor Christus; de pistache werd vervolgens in 30 na Christus naar Rome gebracht door Lucio Vitellio, gouverneur-generaal van Syrië, en later door Pompeo Crassus naar Spanje verspreid. Marcus Gavius Apicius neemt pistache op in zijn klassieke receptenboek van de vroeg-Romeinse keuken. De verspreiding van de pistache omvat geleidelijk China, Kaukasisch Rusland en ongeveer een eeuw lang de Verenigde Staten van Amerika, waar de plant werd geïntroduceerd door het "Office of Foreign Seeds and Plants Introduction". Hoewel in Italië de pistache vanaf het begin in verschillende recepten werd gebruikt, werd hij ten noorden van de Alpen vooral gezien als een duur ingrediënt voor gebak. Pas na de Tweede Wereldoorlog veranderde het imago van de pistache geleidelijk aan als populaire snack. In de Verenigde Staten waren ze meestal rood gekleurd om onvolkomenheden te maskeren en de aandacht van de consument te trekken: "een dozijn voor vijf cent" werd al snel een bekende slogan.

'S Werelds grootste pistacheproducent is Iran met een gemiddelde jaarlijkse productie van meer dan 230.000 ton, gevolgd door de Verenigde Staten met ongeveer 110.000 ton, daarna door Turkije, China, Syrië, Griekenland, Italië, Afghanistan, Pakistan en India. In Iran worden de meeste pistachenoten verbouwd in de provincies Rafsanjan en Kerman. Iran dekt ongeveer 54% van de totale wereldproductie en heeft zijn grootste markt in West-Europa. De Iraanse pistache, voornamelijk geïmporteerd in de ronde variant, wordt zeer gewaardeerd dankzij zijn uitstekende kwaliteit en smaak. Californië, waarvan de productie ongeveer 22% van het wereldaandeel beslaat, produceert een pistache met substantieel andere kenmerken dan de Iraanse, met een lichtere schaal zonder vlekken, maar veel minder lekker. De Amerikaanse pistache wordt voornamelijk geconsumeerd op de binnenlandse markt, in het Verre Oosten en in Oost-Europa.

Het derde producerende land, Turkije , heeft met ongeveer 78.000 ton en een marktaandeel van 14% een ras dat sterk lijkt op het Iraanse lange, middelkleine formaat en van uitstekende kwaliteit, met een zeer aangename smaak. Syrië produceert ongeveer 29.000 ton uitstekende pistache, maar wordt bijna uitsluitend geconsumeerd op de interne markt, waar het product vers wordt verkocht en waar het wordt gebruikt voor de productie van olie. De eigenaardigheid van Syrië is dat het een zeer gesloten markt heeft en wordt beschermd door een invoerrecht van 50%, wat de binnenkomst van het product uit het buitenland effectief verhindert. De Griekse productie is ongeveer 9.000 ton per jaar, lager dan de binnenlandse consumptie, waardoor het in wezen een importerend land is.