Pijnboompitten First Choice Italië
(€ 91,26 Per Kg)
Transparantie en betrouwbaarheid - Versleutelde informatie (SSL-certificaat)
Snelle verzending met levering in 1-4 werkdagen.
24/7
Pijnboompitten zijn de eetbare zaden van sommige soorten pijnbomen. Hoog eiwitvermogen. Ideaal voor de bereiding van zowel zoete als hartige bakkerijproducten.
Gegevensblad
- Product
- pijnboompitten
Specifieke referenties
- ean13
- 8054134416116
Voedingswaarden
Ingrediënten | Pijnboompitten |
Wijze van conservering | Op een koude en droge plaats bewaren. |
Voedingswaarde declaratie | gemiddelde waarden per 100 g: |
Stroom | 2404 kJ / 579 kcal |
Vetten | 45,1 gr |
waarvan verzadigde vetzuren | 4,9 g |
Koolhydraten | 4,4 g |
van welke suikers | 1,9 g |
Vezels | 4,4 g |
Eiwit | 37 gr |
Zout | 0,01 gr |
Fosfor | 816 mg (117% NRV*) |
Zink | 11 mg (110% NRV*) |
Magnesium | 380 mg (101% NRV*) |
Routebeschrijving | Het gegeven advies KAN OP GEEN ENKELE MANIER WORDEN BESCHOUWD ALS MEDISCHE/VOORSCHRIFTELIJKE WAARDE. De verstrekte informatie is alleen voor informatieve en informatieve doeleinden en is daarom op geen enkele manier bedoeld om medisch advies te vervangen. In aanwezigheid van pathologieën moet u altijd uw arts raadplegen. |
Oorsprong | Italië |
Voedingsstoffen | Fosfor, Magnesium, Zink |
Vnr | *Voedingsreferentiewaarde |
Etiket en verpakking | De afbeeldingen zijn ter illustratie opgenomen, het product kan wijzigingen ondergaan op basis van beschikbaarheid van voorraad en het geselecteerde gewicht. |
Product | Pijnboompitten |
Nieuwsgierigheid
DE pijnboompitten het zijn de eetbare zaden van sommige soorten dennen, bomen die behoren tot de Pinaceae-familie. Er zijn ongeveer 20 soorten van het geslacht die zaden produceren die groot genoeg zijn om hun teelt te rechtvaardigen. In Europa worden twee dennensoorten geëxploiteerd. De beste is de parasolden (Pinus pinea), die niet toevallig ook "dennenboom" wordt genoemd. De parasolden (Pinus cembra) produceert grote zaden, maar leeft in moeilijkere gebieden. Laten we de parasolden eens nader bekijken: het is een typische boom van de gebieden rond de Middellandse Zee, in het bijzonder van de noordelijke kusten waar hij uitgestrekte dennenbossen vormt. Hij stijgt tot 25 meter, hoewel de meest voorkomende hoogte 12-20 meter is. Het heeft een korte stam en een grote, spreidende, bolachtige kroon, die na verloop van tijd steeds meer paraplu-achtig wordt.
De bladeren zijn flexibele naalden, gepaard en meestal 10 tot 20 cm lang. De kegels, ook wel dennenappels genoemd, zijn 8-15 cm lang, eivormig en groot. Ze hebben 36 maanden nodig om te rijpen, meer dan welke andere den dan ook. Ze gaan open als ze rijp zijn om de zaden eruit te laten. De laatste, de pijnboompitten, zijn groot, 2 cm lang, lichtbruin van kleur met een schaal bedekt met een donkere schede die gemakkelijk te krassen is en hebben een rudimentaire vleugel van 5 mm die gemakkelijk loslaat. De wind kan de zaden niet dragen, die worden verspreid door dieren, meestal vogels en tegenwoordig vooral door mensen. In Italië het wordt praktisch overal verbouwd, met uitzondering van bergachtige gebieden.
Hij naturaliseerde in Zuidelijk Afrika , waar het als invasief wordt beschouwd en algemeen wordt aangeplant in Californië, Australië en West-Europa tot in het zuiden van Schotland. Momenteel wordt de pijnboom ook gekweekt als sierplant, maar ook voor de consumptie van de zaden. Europese pijnboompitten kunnen worden onderscheiden van Aziatische door hun grotere lengte in vergelijking met de omtrek: Aziatische pijnboompitten zijn gedrongen, enigszins vergelijkbaar in vorm met maïskorrels. Pijnboompitten staan bekend om hun grote formaat en gemak van pellen. In de Verenigde Staten werd de P. edulis-soort beroemd dankzij het handelspostsysteem en de Navajo-bevolking, die pijnboompitten als ruilmiddel gebruikte.
Pijnboompitten zijn essentieel voor pesto en diverse andere gerechten waaronder snoepgoed zoals taarten.
Internationaal wordt dit zaad vaak toegevoegd vlees, vis, salades en groentegerechten of bij het bakken van brood. In Spanje wordt een dessert gemaakt dat bestaat uit kleine marsepeinbolletjes bedekt met pijnboompitten, bestreken met ei en daarna snel gekookt. Pijnboompitten zijn aanwezig in de salade landaise van Zuidwest-Frankrijk. Pijnboompittenkoffie, bekend als piñón, is een specialiteit die kan worden genoten in het zuidwesten van de Verenigde Staten, vooral in New Mexico, en is typisch een sterk gebrande koffie met een diepe notensmaak; hier worden de geroosterde en licht gezouten pijnboompitten ook verkocht als snack in de straten van de steden.
In de Midden-Oosterse keuken komt het gebruik van pijnboompitten terug in een grote verscheidenheid aan gerechten, zoals kibbeh, samosa en desserts zoals baklava.
Bronnen
Notenpapier "Pine Nut" 2/2015
Geschiedenis
De Europese teelt van Pinus pinea , voor de consumptie van pijnboompitten, gaat meer dan 6000 jaar terug. Pijnboompitten worden in het Spaans piñones en in het Engels pijnboompitten genoemd. In verschillende delen van Italië worden ze met andere namen aangeduid, zoals "pinoccoli" of "pinocchi", waarvan de naam van de beroemde Pinokkio-pop lijkt te zijn afgeleid. Vanwege het grote aantal exemplaren in Italië wordt de parasolden door velen beschouwd als de symbolische boom van het land, zozeer zelfs dat hij in de Angelsaksische staten "Italiaanse steenden" wordt genoemd en in Frankrijk "Pin d' Italië".
Pinus Pinea pijnboompitten worden in het Middellandse Zeegebied al meer dan 2000 jaar als voedingsmiddel gebruikt. De eerste significante sporen van hun gebruik dateren uit 79 voor Christus in de ruïnes van Pompeii, waar ze werden beschouwd als zo'n nobel en echt element dat ze in de mythologie worden herinnerd als een vrucht waar Bacchus van hield. In de Romeinse tijd werden ze vervolgens opgenomen in vele culinaire recepten, bij het maken van wijnen en gebruikt in salades en desserts. De pijnboom, afkomstig uit het westelijke bekken van de Middellandse Zee, heeft zich naar het oosten verspreid en heeft in veel delen van Italië de ideale habitat gevonden. De ware oorsprong ervan is echter in mysterie gehuld: de heersende stellingen beweren dat het afkomstig is uit het westelijke Middellandse Zeegebied of uit Noordwest-Afrika, maar niet inheems is op ons schiereiland.
Aan de andere kant is de manier waarop het zich verspreidde in Italië, het hele Middellandse-Zeebekken en daarbuiten veilig en bewezen: de Etrusken . Boomsymbool bij uitstek van Italië, het leek in feite dit fascinerende volk van zeevarenden en handelaars te volgen en hun nederzettingen vanaf het begin te kenmerken. De dennenteelt werd later uitgebreid tijdens het Romeinse rijk , waar het werd aanbeden vanwege zijn elegante schoonheid en het belang dat het speelde bij de houtproductie en het oogsten van hars. Het resultaat van de Etruskische en Romeinse invloed is tegenwoordig overal op het schiereiland zichtbaar, vooral in sommige gebieden waar grote dennenbossen zijn, zoals de bekende Pineta Sacchetti in het stedelijk gebied van Rome, of zoals de oude dennenbossen van Castiglione della Pescaia (GR) en Tarquinia (VT).
Buiten Italië werd de pijnboom gevierd door de Frygiërs, een volk afkomstig uit centraal Anatolië, die er dol op waren vanwege de vruchten waarmee een bedwelmende wijn werd bereid. In Griekenland werden dennenappels in plaats daarvan gebruikt tijdens de verzoeningsfestivals van de vruchtbaarheid, waarbij ze samen met andere voorwerpen in kuilen werden gegooid, die met hun vorm het mannelijke attribuut symboliseerden.
Bronnen
Notenpapier "Pine Nut" 2/2015
opslag
U kunt natuurlijke pijnboompitten op een koele, droge plaats bewaren, uit de buurt van warmte- en vochtigheidsbronnen. Hier zijn 4 handige tips:
- De ideale conditie voor het behoud van natuurlijke pijnboompitten is in een gekoelde omgeving . Natuurlijke pijnboompitten kunnen ook tijdens het winterseizoen zonder problemen op kamertemperatuur worden bewaard gezien de lage temperaturen. Tijdens de zomer is het daarentegen raadzaam om het in de koelkast of op een zo koel mogelijke plaats te bewaren, aangezien de temperatuurstijging de bederf van de producten kan bevorderen.
- De ideale container om natuurlijke pijnboompitten in te bewaren is glas . Dankzij zijn samenstelling is het in feite ondoordringbaar voor chemische en gasvormige middelen en dankzij het uitstekende thermisch isolerende vermogen behoudt het de begintemperatuur langer dan andere materialen. Als het glas gekleurd is, des te beter: het gebruik van gekleurd glas verhindert het binnendringen van sommige golflengten van licht (inclusief ultraviolet licht) en daarom blijven sommige nutritionele en organoleptische kenmerken ongewijzigd.
- Het type sluiting van de container is ook belangrijk: een luchtdichte dop zorgt ervoor dat het voedsel wordt beschermd tegen overmatig contact met zuurstof, wat kan leiden tot vetoxidatie en wat essentieel kan zijn voor aerobe bacteriën.
- De omgeving moet altijd goed geventileerd zijn: door de kamers te ventileren, wordt de interne vochtigheid die uit het raam ontsnapt, onder controle gehouden, waardoor het juiste evenwicht wordt gegarandeerd, wat helpt om het ontstaan van schimmels te ontmoedigen.
Aanbevolen doseringen
30 g pijnboompitten zorgen voor:
- 35% van de referentievoedingswaarde Fosfor;
- 32% van de referentievoedingswaarde van Zink;
- 30% van de voedingsreferentiewaarde van Magnesium.
Individuele behoeften variëren afhankelijk van leeftijd, geslacht, gewicht en fysieke activiteit. Een gevarieerde en evenwichtige voeding en een gezonde levensstijl vormen de basis van uw welzijn.
Eigendom
100 g van pijnboompitten bevatten:
- Niacine (2,4 mg - 15% NRV)
- Vitamine B6 (0,49 mg - 35% NRV)
- Kalium (750 mg - 38% NRV)
- Thiamine (0,53 mg - 48% NRV)
- IJzer (9,5 mg - 68% NRV)
- Vitamine E (11 mg - 92% NRV)
- Magnesium (380 mg - 101% NRV)
- Zink (11 mg - 110% NRV)
- Fosfor (816 mg - 117% NRV)
- Koper (3,1 mg - 310% NRV)
- Mangaan (8,8 mg - 440% NRV)
No customer reviews for the moment.