Pakistaanse pijnboompitten

Pijnboompitten zijn de eetbare zaden van sommige soorten pijnbomen die behoren tot de Pinaceae-familie. Er zijn ongeveer 20 soorten van het geslacht die zaden produceren die groot genoeg zijn om hun teelt te rechtvaardigen. In Europa worden twee dennensoorten geëxploiteerd. De beste is de parasolden (Pinus pinea), die niet toevallig ook "dennenboom" wordt genoemd. De parasolden (Pinus cembra) produceert grote zaden, maar leeft in moeilijkere gebieden. Laten we de parasolden eens nader bekijken: het is een typische boom van de gebieden rond de Middellandse Zee, in het bijzonder van de noordelijke kusten waar hij uitgestrekte dennenbossen vormt. Hij stijgt tot 25 meter, hoewel de meest voorkomende hoogte 12-20 meter is. Het heeft een korte stam en een grote, spreidende, bolachtige kroon, die na verloop van tijd steeds meer paraplu-achtig wordt.

De bladeren zijn flexibele naalden, gepaard en meestal 10 tot 20 cm lang. De kegels, ook wel dennenappels genoemd, zijn 8-15 cm lang, eivormig en groot. Ze hebben 36 maanden nodig om te rijpen, meer dan welke andere den dan ook. Ze gaan open als ze rijp zijn om de zaden eruit te laten. De laatste, de pijnboompitten, zijn groot, 2 cm lang, lichtbruin van kleur met een schaal bedekt met een donkere schede die gemakkelijk te krassen is en hebben een rudimentaire vleugel van 5 mm die gemakkelijk loslaat. De wind kan de zaden niet dragen, die worden verspreid door dieren, meestal vogels en tegenwoordig vooral door mensen. In Italië wordt hij praktisch overal verbouwd, met uitzondering van bergachtige gebieden.

Het is genaturaliseerd in zuidelijk Afrika , waar het als invasief wordt beschouwd en algemeen wordt aangeplant in Californië, Australië en West-Europa tot in het zuiden van Schotland. Momenteel wordt de pijnboom ook gekweekt als sierplant, maar ook voor de consumptie van de zaden. Europese pijnboompitten kunnen worden onderscheiden van Aziatische door hun grotere lengte in vergelijking met de omtrek: Aziatische pijnboompitten zijn gedrongen, enigszins vergelijkbaar in vorm met maïskorrels. Pijnboompitten staan bekend om hun grote formaat en gemak van pellen. In de Verenigde Staten werd de P. edulis-soort beroemd dankzij het handelspostsysteem en de Navajo-bevolking, die pijnboompitten als ruilmiddel gebruikte.

Pijnboompitten zijn essentieel voor pesto en diverse andere gerechten, waaronder desserts zoals taarten.

Internationaal wordt dit zaad vaak toegevoegd aan vlees, vis, salades en groentegerechten of in bakbrood. In Spanje wordt een dessert gemaakt dat bestaat uit kleine marsepeinbolletjes bedekt met pijnboompitten, bestreken met ei en daarna snel gekookt. Pijnboompitten zijn aanwezig in de salade landaise van Zuidwest-Frankrijk. Pijnboompittenkoffie, bekend als piñón, is een specialiteit die kan worden genoten in het zuidwesten van de Verenigde Staten, vooral in New Mexico, en is typisch een sterk gebrande koffie met een diepe notensmaak; hier worden de geroosterde en licht gezouten pijnboompitten ook verkocht als snack in de straten van de steden.

In de Midden-Oosterse keuken komt het gebruik van pijnboompitten terug in een grote verscheidenheid aan gerechten, zoals kibbeh, samosa en desserts zoals baklava.